lunes, enero 31, 2022

Franco Loi / Somos poca cosa, Dios, somos casi nada




Somos poca cosa, Dios, somos casi nada,
somos tal vez memoria, un soplo de aire,
sombra de los hombres que pasan, nuestra gente,
recuerdo tal vez de una vida perdida,
un trueno que desde lejos nos llama,
formas que serán de otra progenie.
Pero, ¡cómo nos compadecemos, cuánto dolor,
y cuánta vida llevada por el viento!
Vamos ignorantes, cantando las glorias, 
y de lo que fuimos no queda nada.

Francesco Carlo Mario Loi, Franco Loi (Génova, Italia, 1930-Milán, Italia, 2021), Liber, Garzanti, Milán, 1988
Traducción de Anna Gargatagli

"Loi crea un milanés expresionista y exuberante, híbrido y vivo, muchas veces de grafía distinta a la de los diccionarios, pleno de neologismos y voces de otros dialectos, rico en registros que no se excluyen, sino que se superponen." Nota en el sitio de Pre-Textos, sobre la edición de Ser hombre y ser poeta, antología de poemas de Franco Loi, traducida por Esther Morillas García, 2009

"Hace rato pienso que se escribe, se traduce, se hace poesía (cada vez más) en lenguas perdidas de Europa. El único de esos idiomas que oí alguna vez fue el 'lombardo' porque mi viejo (que no lo habló nunca) perdió la memoria del presente después de los noventa años y pasó a vivir en una especie de sueño 'lombardo', con frases y canciones de sus abuelos, con los que vivía. Llegaron a la Argentina en 1877, en el Sirio. Me parece un tema interesantísimo. En España, ahora traducen al asturianu (Walt Whitman), al aranés (el antiguo occitano), al extremeñu...." Del correo en que llegó esta traducción de Anna Gargatagli, profesora de filología en la Universidad de Barcelona


Foto: Franco Loi, Mantua, Italia, 2015 Leonardo Cendamo/Getty Images

 
Sèm poca roba, Diu, sèm squasi nient 

Sèm poca roba, Diu, sèm squasi nient, 
forsi memoria sèm, un buff de l’aria, 
umbría di òmm che passa, i noster gent, 
forsi ‘l record d’una quaj vita spersa, 
un tron che de luntan el ghe reciàma, 
la furma che sarà d’un’altra gent… 
Ma cume fèm pietâ, quanta cicoria, 
e quanta vita se porta el vent! 
Andèm sensa savè, cantand i gloria, 
e a nüm de quèl che serum resta nient. 


Siamo poca roba, Dio, siamo quasi niente

Siamo poca roba, Dio, siamo quasi niente,
forse memoria siamo, un soffio d'aria,
ombra degli uomini che passano, i nostri parenti,
forse il ricordo d'una qualche vita perduta,
un tuono che da lontano ci richiama,
la forma che sarà di altra progenie...
Ma come facciamo pietà, quanto dolore,
e quanta vita se la porta il vento!
Andiamo senza sapere, cantando gli inni,
e a noi di ciò che eravamo non è rimasto niente.

No hay comentarios.:

Publicar un comentario