jueves, marzo 24, 2022

Cesare Pavese / Luna de agosto






Del otro lado de las colinas amarillas está el mar,
del otro lado de las nubes. Pero jornadas tremendas
de colinas ondeantes y crepitantes en el cielo
se fragmentan antes del mar. Aquí arriba está el olivo
con el charco de agua que no llega a espejarse,
y los rastrojos, los rastrojos que no terminan nunca.

Y se levanta la luna. El marido está tendido
en un campo, con el cráneo partido de sol
-una esposa no puede arrastrar un cadáver
como un saco-. Se levanta la luna, que arroja un poco de sombra
bajo las ramas torcidas. La mujer en la sombra
alza una mueca aterrada al óvalo de sangre
que coagula e inunda cada arruga en las colinas.
No se mueve el cadáver tendido en los campos
ni la mujer en la sombra. Pero el ojo de sangre
parece guiñar a alguien y le señala un camino.

Llegan largos escalofríos por las desnudas colinas,
desde lejos, y la mujer los siente en la espalda,
como cuando corrían por el mar de grano.
También invaden las ramas del olivo perdido
en ese mar de luna, y ya la sombra del árbol
parece contraerse y tragarla también a ella.

Se precipita afuera, en el horror lunar,
y la sigue el susurro de la brisa sobre las piedras
y una silueta tenue que le muerde los pies
y le duele en las entrañas. Regresa doblada a la sombra
y se tira sobre las piedras y se muerde la boca.
Abajo, oscura, la tierra se cubre de sangre.

Cesare Pavese (Santo Stefano Belbo, Italia,1908-Turín, Italia,1950),  "Lavorare stanca" (1936, 1943), Trabajar cansa. Vendrá la muerte y tendrá tus ojos, Griselda García Editora, Del Dock, Cartografías, Buenos Aires, 2018
Versión de Jorge Aulicino


Foto: Cesare Pavese durante la entrega del Premio Strega, Roma, 1950 Sul Romanzo


Luna d'agosto

Al di là delle gialle coline c'è il mare,
al di là delle nubi. Ma giornate tremende
di colline ondeggianti e crepitanti nel cielo
si frammenttono prima del mare. Quassú c'è l'ulivo
con la pozza dell'acqua che no basta a specchiarsi,
e le stoppie, le stoppie, che non cessano mai.

E si leva la luna. Il marito è disteso
in un campo, col cranio spaccato dal sole
-una sposa non può trascinare un cadavere
come un sacco-. Si leva la luna, che getta un po' d'ombra
sotto i rami contorti. La donna nell'ombra
leva un ghigno aterrito al faccione di sangue
che coagula e inonda ogni piega dei colli.
Non si muove il cadavere disteso nei campi
né la donna nell'ombra. Pure l'occhio si sangue
pare ammicchi a qualcuno e gli segni una strada.

Vengono brividi lunghi per le nude colline
di lontano, e la donna se le sente alle spalle,
como quando correvano il mare del grano.
Anche invadono i rami dell'ulivo sperduto
in quel mare di luna, e già l'ombra dell'albero
pare stia per contrarsi e inghiottire anche lei.

Si precipita fuori, nell'orrore lunare,
e la segue il fruscío della brezza sui sassi
e una sagoma tenue che le morde le piante,
e la doglia nel grembo. Rientra curva nell'ombra
e si butta sui sassi e si mordi la bocca.
Sotto, scura la terra si bagna di sangue.

Mondadori, Milán, 1969

1 comentario:

  1. CESARE PAVESE


    ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

    Πιο μακριά από τους κίτρινους λόφους είν’ η θάλασσα· πέρα
    απ’ τα σύννεφα. Μα είναι και ημέρες τρόμου, με λόφους
    σάμπως κύματα, λόφους θροΐζοντες στον ουρανό, που
    κομματιάζονται πριν βγουν στη θάλασσα. Εδώ πάνω βλέπεις
    τις ελιές· στο πηγάδι νερό· μα δεν σώνει να γίνει
    ο καθρέφτης σου· οι καλαμιές, ναι, οι καλαμιές παντού· πάντα
    θα τις δείς να τρέχουν και να μη σταματούν να σφυρίζουν.

    Η σελήνη ανεβαίνει τώρα. Ο άντρας της είν’ ξαπλωμένος
    στο χωράφι, με σκισμένο από τον ήλιο το κρανίο του:
    η γυναίκα του αδύναμη – και πώς να σύρει το πτώμα
    σα σακκί! Το φεγγάρι ανεβαίνει και ρίχνει μια λίγη
    σκιά μέσ’ απ’ τα στραβόκλαδα. Στο μαύρο της η γυναίκα
    τρομαγμένη χαμογελά μπρός στων αιμάτων τη θέα
    όπως πήζουνε για ποτίσουν τους λόφους γύρω όλους.
    Δεν κινείται όχι μόνο εκείνο το κουφάρι στο χώμα,
    μα ούτε και κάτω από τη σκιά η γυναίκα. Το μάτι ματώνει
    μόνο, και θαρρείς ότι σου δείχνει πού βγάζει ο δρόμος.

    Σελαγίζουνε ρίγη μεγάλα στων λόφων τη γύμνια,
    κι η γυναίκα τα νιώθει να της χαρακώνουν την πλάτη,
    λες και τρέχουν στη θάλασσα των σταχυών ανατριχίλες.
    Της χαμένης ελιάς τα κλαδιά χιμούν να μπουν κι εκείνα
    στης σελήνης τη θάλασσα, και τώρα πια ο ίσκιος του δέντρου
    νά ’χει πιάσει σού φαίνεται και νά ’χει χάψει το φως της.

    Η γυναίκα χιμάει κι αυτή φεγγαριασμένη στον τρόμο
    ξοπίσω από το θρόισμα της αύρας πάνω στα βράχια –
    λεπτή εκεί μια σιλουέτα τον πόνο βαθιά της δαγκώνει,
    τις ωδίνες που τρων την κοιλιά της. Στον ίσκιο γυρνάει
    καμπουριάρα, και στις πέτρες ρίχνεται με δαγκωμένα
    χείλη. Η σκότεινη γη κολυμπάει από κάτω της στο αίμα.



    Μετάφραση (Traduccion): Γιώργος Κεντρωτής (Yorgos Kentrotis)

    ResponderBorrar